امروز صابخونه زنگ زد و گفت خونه ش رو میخواد بفروشه و باید خونه رو خالی کنیم . حدس میزنید من در حال انجام چه کاری بودم ؟ داشتم کمد لباسام رو مرتب میکردم و به شکل جدیدی که مدت ها میخواستم بچینم ، میچیدم . به همین راحتی . خیلی خورد تو ذوقم . حالا مگه خونه میشه پیدا کرد این وقت سال . این دفعه م اگه بتونیم خونه 3 خواب پیدا کنیم واقعا معجزه میشه ، که خیلی بعید میدونم بتونیم . بابامم دوباره از استرس حتما مریض میشه . یکی دو ماه داستان داریم حالا . اتفاقا من این خونه و این اتاقم رو دوست ندارم . ولی در کل پیدا کردن خونه و اسباب کشی کار سختیه ، مخصوصا با پول ما . دعواها داریم این یکی دو ماه . کاش میتونستم بخوابم دو ماه دیگه بیدار شم . فکرم خیلی درگیر شد . دیدید گفتم نمیشه آدم ذهنش آروم باشه همیشه یه اتفاقی میوفته بالاخره . امیدوارم هرچی زودتر یه خونه سه خواب پیدا کنیم که هم خوب باشه هم خیلی پایین شهر نباشه .

سلام . بیان کردن حس و حالم غیر ممکنه ، نمیدونم چی بنویسم و چطوری بنویسم . باورم نمیشه امشب آخرین شبیه که تو این خونه ایم و فردا قراره برای همیشه از اینجا اسباب کشی کنیم . من این خونه رو خیلی دوست داشتم . کلی حال خوب و خاطره خوب داشتم ( و البته خاطرات تلخ ) یه خونه ی ویلایی مستقل حیاط دار . خونه ای که شاید دیگه هیچوقت مثلش رو نتونیم داشته باشیم . خونه ی جدید یه خونه آپارتمانی 7 طبقه س ، و تا مدت ها همه چی خیلی برامون سخت خواهد بود . اینکه وقتی از پنجره بیرونو نگاه میکنیم دیگه نمیتونیم یه حیاط خوشگل درخت دار رو ببینیم سخته ، اینکه ویو اتاقم دیگه درختای حیاط و صدای گنجشکا نباشه خیلی سخته . اینکه خونه دیگه مستقل نباشه سخته . خونه ی رویاییه من همیشه خاطراتت باهام میمونه و هیچوقت از یادم نمیری و همیشه دلتنگت خواهم شد . آخرین پستم رو دارم تو این خونه مینویسم . نمیدونم چقدر طول میکشه تا به خونه جدید عادت کنم اما امیدوارم انقدر پربرکت باشه و لحظه های شادی داشته باشیم که کمتر دلتنگ این خونمون بشم .